قمر

در ۲۳ مارچ لیسه های دخترانه در افغانستان بعد از شش ماه بسته ماندن انتار میرفت دوباره باز شو ند.

اما چهره های خندان به زودی اشک پر شدند، پس از تغیر طالبان درباره تصمیم شان، دختران از ورود به صنف هایشان منع شدند، که محکومیت بین المللی را برانگیخت.

مکاتب دخترانه از صنف های ۷ تا ۱۲ در بیشتر نقاط کشور بسته است.

در ولایت سمنگان در شمال افغانستان به دختران بالای صنف ششم (حدود ۱۲ سال) گفته شده است که در خانه بمانند.

افغان وتنس با قمر صحبت کرده، یک معلم لیسه دخترانه در ایبک، مرکز ولایت سمنگان.

از آغاز سال تحصیلی در ماه مارچ، قمر فقط یک بار به مکتبی که در آن تدریس می کرد بازگشته است و این روزی بود که پس از عقب نشینی طالبان از تصمیم خود، شاگردان برگشتانده شدند.

قمر می گوید، من و همه شاگردان ما به مکتب رفتیم، اما طالبان دوباره مکاتب را بستند، ما را ناامید کردند و به خانه بازگرداندند.

طالبان از آن زمان اعلام کرده اند که مکاتب دخترانه تنها پس از تصمیم گیری در مورد یونیفورم شاگردان دختر مطابق با قوانین شریعت و فرهنگ افغانستان بازگشایی خواهند شد.

در دوره قبلی خود در قدرت بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، طالبان دختران را از تحصیل و زنان را از بیشتر زمینه‌ های کار منع کردند.

پس از بازگشت، این گروه وعده فرصت هایی را برای تحصیل و اشتغال دختران و زنان داده بود، اگرچه اقدام اخیر و سلسله محدودیت های صادر شده از ماه اگست، سؤالاتی را در مورد جایگاه زنان و دختران در آینده افغانستان ایجاد کرده است.

قمر به عنوان یک زن تحصیلکرده که قبلاً در جامعه فعال بود، از دست دادن وظیفه و ماندن در خانه برایش مشکل است.

قمر به افغان وتنس می گوید که اکنون احساس می کنم بی سواد هستم، در خانه ام زندانی هستم.

هر وقت بیرون می روم، بیشتر مراقب لباسم هستم و می ترسم توسط طالب مورد ضرب و شتم و تحقیر قرار بگیرم، من به عنوان یک معلم سابق مکتب دولتی، از انتقام طالبان می ترسم.

قمر در کنار تدریس، قبلاً منبع درآمد دیگری از خیاطی نیز داشت و آثار او در نمایشگاه‌های زنان در سمنگان به نمایش گذاشته شده بود، از زمان تسلط طالبان این نمایشگاه ها نیز بسته شده اند.

بدون هیچ منبع درآمد اضافی و بلند رفتن نیازهای اولیه به دلیل بحران اقتصادی گسترده در کشور، قمر در تلاش است تا زندگی خود را تامین کند: من فقط ۷۰۰۰ افغانی (۷۸ دلار) معاش می گیرم که با توجه به اینکه باید کرایه خانه را بپردازم و غذای فرزندان خود را تامین کنم چیزی نیست.

روحیه ضعیف، صحت روانی ضعیف

برای قمر، غم ناتوانی در تدریس دو برابر است: دخترش که شاگرد صنف دهم است نیز از رفتن به مکتب محروم است.

او می گوید که قبل از طالبان، اگرچه زندگی همیشه آسان نبود، من و فرزندانم سرشار از امید و مثبت اندیشی بودیم، دخترانم به مکتب می رفتند و در کورس های غیر نصابی شرکت می کردند.

حالا دختر بزرگم در خانه می ماند و دیدگاه من نسبت به زندگی تغییر کرده است.

ماندن در خانه تاثیر زیادی بر صحت روانی دختران و زنان داشته است.

یکی از داروسازان کابل اخیراً به گاردین گفت که او متوجه افزایش شدید زنانی شده است که بدون نسخه خاص از دوا های ضد افسردگی، مسکن های استرس یا تابلیت های خواب آور درخواست می کنند، در حالی که متخصصان طبی در کشور نیز هشدار داده اند که شاهد افزایش موارد افسردگی در میان دختران نوجوان هستند.

اگرچه مکاتب برای پسران باز هستند، استاندارد های آموزشی ضعیف است و سیستم با کمبود معلم مواجه است.

قمر خاطرنشان می کند که هیچ برنامه ظرفیت سازی، جشنواره ملی یا سفر علمی برگزار نشده است.

او می افزاید که افراد که در اداره معارف این ولایت کار می کنند با قوانین سختگیرانه روبرو هستند مردان موظف به گذاشتن ریش هستند و زنان حتی اجازه ورود ندارند.

او می افزاید، همچنین شایعاتی در بین مردم وجود دارد که مکاتب ابتدایی نیز بسته خواهند شد.

قمر می گوید که مردم اعتماد خود را به این نظر از دست داده اند که با آموزش فرزندان خود می توانند زندگی خود را برای بهتر شدن تغییر دهند.

مانند بسیاری از کسانی که تحصیل را منبع امید و فرصت در افغانستان می دانستند، قمر اکنون احساس می کند که چشم اندازهای او و دخترانش درهم شکسته شده است.

او می گوید که من قبلاً خودکفا و آزاد بودم، حالا من محدود شده ام که زندگی ام را به دیوارهای خانه بگزرانم.

تصویر: https://wordpress.org/openverse/image/d06ccdd0-6644-4bf0-a1a8-876008a7b370/

منبع: مصاحبه با افغان وتنس.