ملیحه

هنگامی که طالبان در یک یکشنبه آفتابی ماه اگست گذشته در سرک های کابل رفت و آمد کردند، ملیحه (نام واقعی او نیست) متوجه شد که کمپین نزدیک به دو دهه او برای حقوق زنان در افغانستان به پایان غم انگیزی نزدیک شده است.

برای بیش از ۱۴سال، مادر سه فرزند به عنوان وکیل و خارج از دادگاه، به عنوان یک فعال برای کمک به زنان افغان سخت کار کرده بود.

او به افغان وتنس می گوید: در حالی که طالبان پس از سقوط بسیاری از ولایات در حال پیشروی به سمت کابل بودند، با نگرانی اخبار را دنبال می کردم.

گوش دادن به اخبار مثل ابرهای سیاهی بود که پیش از یک طوفان ویرانگر همه جا پخش می شدند.

رویاها از هم پاشید

در روز یکشنبه تاریخی، ملیحه در حال رفتن به یک اداره دولتی بود که شنید که جنگجویان طالبان در حال ورود به شهر هستند.

او به یاد می آورد: شهر هرج و مرج بود و به نظر می رسید همه در حال دویدن بودند.

در حالی که عجله داشتم تا به خانه برگردم، نمی‌ توانستم باور کنم که جمهوریت از بین رفته است، امید ها ناپدید شده‌ اند و ما پس از دو دهه در حال از دست دادن همه چیزهای بودیم که برایش کار کرده بودیم.

برای ملیحه و بسیاری دیگر در افغانستان به ویژه زنان، بازگشت طالبان یادآور اولین دوره قدرت این گروه بین سال ‌های ۱۹۹۶ الی ۲۰۰۱ بود، زمانی که آنها زنان را از کار، تحصیل و حتی بیرون رفتن از خانه بدون سرپرست مرد منع کردند.

ملیحه می‌ گوید: باورم نمی ‌شد که بار دیگر به گذشته برمی ‌گردیم، جایی که زنان از حقوق اولیه انسانی خود محروم شده بودند.

در آن زمان، ملیحه و خانواده اش مجبور شدند افغانستان را به مقصد کشور همسایه ایران ترک کنند، اما پس از سرنگونی رژیم طالبان توسط نیروهای تحت رهبری ایالات متحده در سال ۲۰۰۱ به کشور بازگشتند.

ملیحه پس از بازگشت به افغانستان به زودی به یک دانشگاه خصوصی پیوست و قبل از شروع کار خود در وزارت عدلیه دولت سابق، مدرک حقوق گرفت.

ملیحه در میان ده ها هزار زنی بود که به تدریج به نیروی کار جدید دولت پیوستند، در حالی که دیگران پس از فروپاشی طالبان در بخش خصوصی وظیفه پیدا کردند.

در طول سال‌ ها، ملیحه در سازمان‌ های متعددی به عنوان کارشناس حقوقی کار کرد و در عین حال از حقوق زنان دفاع کرد و جایگاه خود را به عنوان وکیل حفظ کرد.

او می گوید: به عنوان یک زن، کار کردن به عنوان یک وکیل و کارشناس حقوقی خوشایند بود، جایی که من عمدتاً روی مسائل مربوط به حقوق زنان تمرکز کردم. در تمام این سال‌ها، من به عنوان یک زن ایستاده بودم و از دفاع و ترویج حقوق زنان در دادگاه ‌ها، کنفرانس‌ها و گردهمایی ‌ها خسته نشدم.

خروج از افغانستان.

ملیحه تسلط طالبان بر افغانستان را به عنوان تبدیل شدن یک رویا به کابوس توصیف می کند.

ملیحه به افغان وتنس می ‌گوید در روزهای پس از سقوط کابل، در حالی که طالبان قدرت خود را تحکیم می ‌کرد، او در مخفیگاه و ترس زندگی می ‌کرد.

در حالی که حاکمان جدید افغانستان با اعلام عفو عمومی برای کارمندان سابق دولت، و وعده حمایت از حقوق زنان و آزادی مطبوعات، چهره نرم ‌تری از خود را به جهان معرفی کردند، ملیحه همچنان به اراده طالبان مشکوک بود.

ده روز پس از سقوط کابل، در حالی که ده ‌ها هزار نفر هنوز ناامیدانه در تلاش برای فرار بودند، یک سازمان غیردولتی آمریکایی به ملیحه فرصتی احتمالی نجات داد تا افغانستان را ترک کند.

سازمانی که به ملیحه کمک کرد تا افغانستان را ترک کند، در طول سال ها برخی از پروژه های مربوط به حقوق زنان در افغانستان را تمویل کرده بود.

ملیحه و سه فرزندش ابتدا به ابوظبی و سپس به آلبانی منتقل شدند و در آنجا از آن زمان منتظر استند.

او می‌گوید: از اینکه خانواده ‌ام اکنون در امان هستند، سپاسگزارم، اما دلم برای کشورم، برای مردمم که اکنون در فقر عمیق و تحت ظلم به سر می‌ برند، غمگین است.

بی اعتمادی ملیحه به طالبان تا حد زیادی ثابت شده که درست است، زیرا شواهدی از قتل و ناپدید شدن اجباری صدها تن از نیروهای امنیتی سابق افغانستان و مقامات دولتی توسط طالبان وجود دارد.

همچنین مواردی وجود داشته است که زنان معترض که خواستار حق کار و تحصیل خود بودند با زور مواجه شده اند، و اخیراً چندین فعال زن برجسته بازداشت شده است که باعث ایجاد ترس در میان زنان فعال شده است.

در ۲۳ مارچ، طالبان نیز از تصمیم خود برای بازگشایی مکتب های دخترانه عقب نشینی کردند که با انتشار عکس های دختران مکتب ای در حال اشک ریختن در رسانه های اجتماعی، محکومیت بین المللی را برانگیخت.

زندگی به عنوان یک مهاجر

ملیحه و خانواده اش در حال تطابق با واقعیت جدید هستند و در حال حاضر در هوتل در آلبانی زندگی می کنند.

او از مراقبت و مهمان نوازی که از دولت و مردم آلبانی دریافت کرده است سپاسگزار است، و می گوید که به شفاع یابی صدمه که متحمل شده است کمک کرده است.

او می گوید: آن روز سقوط کابل و همراه با آن، جمهوریت هنوز برای من باورنکردنی است و نمی توانم از فکر کردن به آن دست بردارم. من روز های بعد و حتی ماه ها بعد از آن خواب های وهشتناک می دیدم.

به ملیحه و فرزندانش دو گزینه برای اسکان مجدد پیشنهاد شده است، ایالات متحده یا کانادا، او پس از مشورت با بستگانش در آنجا دومی را انتخاب کرد.

در حالی که ملیحه منتظر تاریخی است که به کانادا پرواز کند، فکر های کشورش و مردم آن در ذهن او باقی است.

او می گوید: وقتی به یاد می آورم که خانواده ام در امنیت هستند و فرزندانم آینده بهتری خواهند داشت، احساس قدردانی می کنم. با این حال، وقتی به افغانستان فکر می‌ کنم و اینکه چگونه میلیون‌ ها نفر، به ‌ویژه زنان، تحت سلطه طالبان رنج می ‌برند، احساس خشم، و افسردگی می‌ کنم.

در حالی که ملیحه افغانستان را ترک کرده است، کمپین او برای حقوق زنان ادامه دارد.

ملیحه قبل از اینکه لحظه ای مکث کند، می گوید: بدترین حس زمانی است که رنج بزرگی را در آنجا می بینید، اما نمی توانید چیزی را تغییر دهید.

با هر حال، هیچ فرق نمیکند که کجا باشم، من برای بلند کردن صدای زنان افغان کار خواهم کرد.

منبع: مصاحبه توسط افغان وتنس